Terug in loondienst onwaarschijnlijk, aldus zzp'ers in de zorg

Ook de afgelopen maanden hoorde ik weer veel verhalen aan van startende en ervaren zzp’ers in de zorg. Vanuit interesse stelde ik ze de volgende vragen: Wat drijft hen om te kiezen voor het zzp-schap? Zou dat niet ook in een dienstverband kunnen? Hoe ervaren ze het als zzp'er in de zorg? Een aantal meningen heb ik verzameld in dit artikel. Ik beschrijf de meningen vanuit de ‘ik’ vorm. 

Zzp’er in de zorg worden

Als je het me een aantal jaar geleden voor mijn start had gevraagd of ik zelfstandig zou willen zijn, zou ik je voor gek verklaard hebben. Ik wist toen niet goed wat er allemaal bij kwam kijken en de onzekerheid die bij het ondernemerschap hoort leek mij heel vervelend. Toch was zzp’er in de zorg worden onontkoombaar zo weet ik nu. Ik ben het gewoon gaan doen en heb mijn pad zo gaandeweg gevonden. Het begon toen een aantal van mijn vroegere collega’s mij de vraag stelden waarom ik ook niet ‘flex’ ging werken. Bijvoorbeeld in de flexpool van een organisatie of als zzp’er in de zorg. Ook ik had net als hen namelijk al langere tijd het gevoel dat zorg verlenen bijzaak was geworden bij de organisatie waar ik voor werkte. Ik moest iets. Het takenpakket in loondienst werd steeds zwaarder, er kwamen steeds meer regels en administratieve lasten bij. Dit ging ten koste van de zorg voor cliënten en ik heb juist voor de zorg gekozen om zórg te verlenen aan mensen die dat nodig hebben. Dat is de laatste jaren steeds verder onder druk komen te staan.

Daarnaast merkte ik dat ik werk en privé steeds slechter kon combineren. Er was weinig flexibiliteit bij het plannen van diensten, waardoor ik er onvoldoende kon zijn voor mijn gezin. Ik snap dat je niet iedereen zijn zin kunt geven, want de steeds grotere personeelstekorten waren ook voor mijn werkgever niet zomaar op te lossen. Toch kon ik op een gegeven moment niet anders dan voor mijzelf kiezen. Vooral uit zelfbehoud eigenlijk. Ik heb veel collega’s burn-out zien raken en zat er ook zelf tegenaan merk ik nu. Veel van mijn collega’s hebben het zwaar en zzp’er worden is een oplossing die regelmatig genoemd wordt onder collega’s. Mijn herinneringen aan mijn laatste dienstverband zijn niet positief.

De ervaringen van zzp’ers in de zorg

Nu ik zzp’er in de zorg ben, ervaar ik ruimte en variatie. Ik heb weer zelf de regie over mijn werkende leven en kan weer aandacht geven aan mijn gezin. Daarnaast kan ik zorg verlenen op een manier die bij mij past. Niet ieder uurtje hoeft betaald te worden, want soms hoort die kop koffie er gewoon bij. Heerlijk dat ik dat nu zelf kan bepalen. Het is nog steeds soms flink pieken met mijn werk, maar ik kan nu zelf ook rustige periodes inbouwen. Dat scheelt enorm en hierdoor hou ik het ook goed vol. Ik bepaal zelf met wie ik werk en heb inmiddels een leuk netwerk om mij heen verzameld. Het is fantastisch om weer met blije collega’s te werken. Daarnaast ontmoet ik ook veel vakkundige collega’s die als zzp’er in de zorg werken. De beste zorgprofessionals zijn al lang geleden zelfstandig gegaan denk ik. Aan opdrachten komen als zzp’er is geen enkel probleem. Je hoeft maar een oproep op Facebook te plaatsen en je krijgt gelijk een hoop reacties.

Daarnaast zijn er natuurlijk ook bureaus via wie je kunt werken, maar die kosten wel geld. Wat mij vooral opvalt is hoeveel dankbaarheid ik weer terugkrijg voor mijn werk. Ik word gezien en word gewaardeerd voor wat ik doe. Daarnaast wordt er ook echt geluisterd naar mij. Als ik een dienst op kom lossen dan word ik welkom geheten en ik merk ook dat ik word bevraagd op mijn expertise. Dat ik op heel veel plekken werk is van toegevoegde waarde en ik vind het fijn om mijn kennis en ervaring te delen. Toen ik vroeger startte wist ik niet precies wat zzp-schap was, maar nu ik het al een tijdje doe kan ik het aanraden.

Terug naar een dienstverband

Een terugkeer naar een dienstverband zit er niet in. Althans, niet in de zorg. Zorg verlenen via een grote organisatie werkt niet meer. Je bent daar niet meer dan een poppetje zo lijkt het. Ik word daar niet gezien. Daarnaast is er ook steeds minder leiding aanwezig. Onder het mom van zelforganisatie is er steeds minder aandacht voor medewerkers gekomen en alle extra taken houden mij weg bij mijn vak. Waar zijn al die extra regels voor nodig? Ze lijken bedacht vanuit wantrouwen. Geef zorgverleners gewoon vertrouwen en het komt goed. Maar nu lijken we alles van bovenaf te willen regelen. Dat werkt verstikkend.

Daarnaast bedenken ze ook iedere keer wat nieuws binnen organisaties. Veranderingen volgen elkaar te snel op. De gediplomeerde collega’s die er nog wel zijn bij grote organisaties hebben het zwaar, want ze zijn schaars en worden overal ingezet. Ik vind het erg om dat zo te zien gebeuren. Heel veel zorgverleners die in dienst zijn hebben het zwaar op dit moment, maar er is niet zomaar een oplossing. Terug in een dienstverband zou voor mij niet werken. Ik begrijp dat de cliënt gebaat is bij vaste teams en vaste gezichten. Het voelt niet altijd goed dat ik zelf ook zo’n flexibele kracht ben en zelf ook zorg voor die wisselende gezichten, maar op deze manier hou ik het tenminste vol. Ik verwacht dat er nog veel meer zzp’ers in de zorg zullen komen.

Uit gesprekken met zzp'ers in de zorg blijkt: geef de zorgprofessional de ruimte!

Al 15 jaar werk ik met zzp'ers in de zorg en ik maak me zorgen over de stormachtige ontwikkeling van uitstroom uit dienstverband en instroom van het zzp-schap. Willen we professionals behouden voor de zorg, dan dienen we zorgprofessionals zowel in een dienstverband en als zzp’er, veel beter te faciliteren.